Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι ο μοναδικός Γέροντας Ευσέβιος ήταν ένας πολύεδρος αδάμαντας της αρετής, τον οποίο από όποια οπτική γωνία και αν τον κοίταζες αισθανόσουν θάμβος, τόλμησα να τον δω με τα μάτια της ψυχής μου και η ακτινοβολία του με θάμπωσε. Στην ιερή μνήμη του, έτσι θαμπωμένος, τόλμησα ο ανάξιος να καταθέσω αυτές τις σκέψεις νομίζοντας αφελώς ότι κάτι προσφέρω. Το έκανα, για να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου να προσφέρω από το άντλημα της καρδιάς μου "ευσεβείας νάματα". Το έκανα ενθυμούμενος τις προσωπικές πνευματικές στιγμές μαζί του, διαβάζοντας τις επιστολές που μου έστελνε και συζητώντας με στενά πνευματικά του παιδιά, όπως τον γιατρό μας Η.Π. [...]
 
(Από την έκδοση)