Ὄντως, στὰ μάτια τοῦ κόσμου ὁ μοναχισμὸς εἶναι παράδοξο φαινόμενο. Ὁ κόσμος ἀποτινάσσει ἀπὸ πάνω του τὸν ζυγὸ τῆς ταπεινώσεως, θέλοντας νὰ ἀποφύγει τὸν πόνο καὶ τὰ παθήματα. Ἐνῶ ὁ μοναχός, προσπαθώντας νὰ παραμείνει στὸν «συσσεισμὸ» τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, φέρει διαρκῶς τὸν ζυγὸ αὐτὸν καὶ γεύεται τὴ δύναμη ποὺ ἐναποκρύβει. Κάθε φορὰ ποὺ ταπεινώνει τὸν ἑαυτό του μπροστὰ στοὺς ἀδελφούς του ἢ ποὺ πενθεῖ μὲ αὐτομεμψία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀνακαλύπτει ὅτι τὸ φορτίο του εἶναι ἐλαφρὸ καὶ μετατρέπεται σὲ τρυφή.