Τι είναι, άραγε, αυτό που φτιάχνει τους ανθρώπους; Ποια είναι τα υλικά της ψυχής και πώς γίνεται να είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί; Ακούς ιστορίες ανθρώπων, που δεν τις φαντάστηκε ούτε ο καλύτερος παραμυθάς. Ιστορίες με πόνο που πλακώνουν την καρδιά, και αλλού ιστορίες περίεργες με πράγματα στριμμένα και λοξά. Και μέσα σε όλα τούτα, και ιστορίες που μιλάνε για τα εσώψυχα του ανθρώπου, για την τρέλα του μυαλού να γευτεί τον Θεό...
Άμα δεις τις ζωές των ανθρώπων, μοιάζουν τόσο ξένες η μία με την άλλη, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιες στη βάση τους. Κυρίαρχο στοιχείο το «εγώ» του καθενός, και μαζί μ' αυτό πόνος πολύς, φόβος τραχύς, ψέμα με παντιέρα.
Ποιο αγρίμι θα οσμιστεί το αίμα και δεν θα σταθεί; Πόσοι βρίσκουν τη χαρά; Καλά, στον κόσμο τούτο δεν ονειρεύεται κανείς; Κι όμως, υπάρχουν «αγρίμια», που ονειρεύονται πως δεν τρέφονται από τις σάρκες των αδελφών τους, που βρήκαν τη χαρά μέσα από τον αβάσταχτο πόνο και μαρτυρούν γι' αυτή τη χαρά με το στίγμα της ζωής τους. Αγρίμια, που όχι μόνο ονειρεύονται, αλλά κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αγρίμια, που, ενώ τσακίστηκαν στα βράχια της ζωής, απέκτησαν φτερά, έγιναν πουλιά και ανέβηκαν ψηλά.