Ἡ ὁδὸς πρὸς τὴν ἀπελευθέρωσή μας περνᾶ μέσα άπο τὴν ἀποταγη τῶν πολλών επιθυμιῶν μας, ποὺ γεννοῦν ἡ ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη. Ἄν δηλαδὴ στεροῦμαι κάτι, ἄν κάποιος μὲ ἐγκαταλείπει, ἄν δὲν μὲ ἀγαποῦν, ἄν δὲν θέλουν νὰ μὲ βλέπουν, καὶ τὰ παρόμοια, τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν πρέπει νὰ μὲ «σκοτώνει». Αὐτό βέβαια κατορθώνεται μὲ τὴν πράξη τῆς ἀποταγῆς. Ὄχι μόνο οἱ μοναχοί, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι ἀγαπησαν τὸν Χριστὸ καὶ θέλουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, μετέρχονται τὴν ἄσκηση αὐτη. Μποροῦνε τότε πράγματι νὰ ποῦμε ὅτι, ὅποιος νικᾶ τὸν ἑαυτό του, γίνεται ἀήττητος. Ὅλοι μας συχνὰ «εἰς θάνατον παραδιδόμεθα».
Ὁ σωματικὸς ὅμως θάνατος, ἡ ἁποχώρηση δηλαδὴ ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, συνήθως δὲν ἔρχεται ἀμέσως. Πεθαίνουμε χίλιους θανάτους κάθε ἡμέρα σε κάθε μία ἀπο τὶς μικρὲς ἀποταγές μας καὶ, κατὰ τὸ μέτρο ποὺ αὐξάνει σὲ μᾶς ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴ δουλεία σὲ ὁποιονδήποτε, τὸ πνεῦμα μας ἐλευθερώνεται γιὰ τὸν ἄλλο κόσμο, γιὰ ἄλλο ἐπίπεδο τοῦ Εἶναι.