Ἡπτώση τοῦ προπάτορος δὲν ματαίωσε τὴ θεία βουλὴ γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ λογικοῦ πλάσματος. Ὁ Θεὸς γιὰ αἰῶνες κατόπτευε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ δεῖ, ἂν ὑπῆρχε κάποιος ἄνθρωπος «ἐργαζόμενος δικαιοσύνην», ποὺ θὰ συνεργοῦσε μαζί Του ὡς θεράπων Του στὸ μέγα ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους.
Ὁ Θεὸς χρειαζόταν κάποιον, τοῦ ὁποίου ἡ πνευματικὴ κατάσταση νὰ ἀντιστοιχεῖ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο στὴ θεία κατάσταση, κάτι ποὺ συνιστᾶ προϋπόθεση γιὰ νὰ ἐνοικήσει ἡ χάρη στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ ἦταν ἡ κατάσταση τῆς Θεοτόκου. Ἡ τέλεια ἁγνεία καὶ ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη Της γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ἀνάλογες μὲ τὸ ἄμετρο μέτρο χάριτος ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἐνοικήσει μέσα Της. Ὅταν ὁ Θεὸς διέκρινε τὴ θεσπέσια ταπείνωση καὶ τὴν καθαρότητα τῆς θεόπαιδος Μαριάμ, «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη».