Ο θρήνος των πρωτοπλάστων μετά την απομάκρυνσή τους από τον Παράδεισο της πνευματικής τρυφής και απόλαυσης της οικειότητος του Θεού και Πατρός, σημαίνει και φανερώνει το δράμα κάθε ανθρώπου που στερείται την εμπειρική σχέση με τον Θεό και Πλάστη του. Αυτή όμως η κατάσταση συνιστά παρέκκλιση και έκπτωση από τη φυσιολογία του ανθρώπου.
 
Γι' αυτό ακριβώς, όταν ο άνθρωπος ευρίσκεται εκτός του Θεού, παραμένοντας έξω ή μακριά από την εσωτερική πνευματική εμπειρική σχέση και γνώση του Θεού, τότε οδυνάται υπερβολικά και υποφέρει απέραντα από αυτή τη διατάραξη της φυσιολογικής και κάποτε υγιούς κατάστασής του.
 
Παρ' όλη την εργώδη προσπάθεια του πονηρού να εξαπατήσει τον άνθρωπο, ξεγελώντας τον και προσφέροντάς του, διά μέσου της παράλογης ικανοποίησης των παθών και των φαύλων επιθυμιών, ένα επικάλυμμα απατηλής ευτυχίας, η δίψα της ψυχικής αίσθησης του ανθρώπου για γνήσια και αληθινή εσωτερική ανάπαυση τον οδηγεί στην αναζήτηση της αληθινής γνώσεως και τον ανεγείρει προς ολόψυχο πόθο του Δημιουργού του. [...]
 
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)