Ο μέγας Οικουμενικός Διδάσκαλος δεν παρέλειψε να ασχοληθή και με την σπονδυλική στήλη της Εκκλησίας την Παρθενία και τον Μοναχισμό.
Το ιμάτιο της Εκκλησίας, μας λέει, είναι η Παρθενία. Είναι ένα κατόρθωμα "ανωτέρω της φύσεως και ουκ ανθρώπινον".
Μετά την σύστασι της Εκκλησίας εισήλθε και η Παρθενία, η οποία δεν υπήρχε κατά την προς της χάριτος εποχή. Γι' αυτό βλέπουμε, ότι κατά την περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, μολονότι υπήρξαν άνθρωποι, οι οποίοι έφθασαν σε μεγάλα μέτρα αρετής, κανένας όμως από αυτούς δεν άσκησε την Παρθενία. Τόσο δύσκολη ήταν κατά την εποχή εκείνη. Και αυτό διότι "εν σώματι" αναδεικνύει τα γνωρίσματα των ασωμάτων δυνάμεων.
Δεν αρκεί όμως μόνη της για την σωτηρία του ανθρώπου. Γι' αυτό πρέπει να υπάρχη και με τις άλλες αρετές. Η ελεημοσύνη χωρίς την παρθενία, θα μας πη ο Χρυσορρήμων διδάσκαλος, πολλούς εισήγαγε στην Βασιλεία του Θεού. Η παρθενία όμως μόνη της δεν σώζει τον άνθρωπο, μολονότι ο αγώνας για την κατόρθωσί της είναι υπερφυσικός.
Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν και αναφέρονται στα ερμηνευτικά κυρίως έργα του αγίου.
Υπάρχουν όμως και τα καθαρώς ασκητικά.
Στα ασκητικά έργα του αγίου συμπεριλαμβάνεται και η εκτενής "Περί Παρθενίας" πραγματεία του, στην οποία πραγματεύεται εξονυχιστικά την μία πλευρά του τρίπτυχου της μοναχικής ζωής. Παρθενία - Ακτημοσύνη - Υπακοή. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)